Στη Μαίρη που πέταξε στον Παράδεισο

(To Mary In Heaven)

Αστέρι εσύ αργοκίνητο με τη θαμπή σου αχτίδα,
οπού αγαπάσ να χαιρετάσ την πρώτη-πρώτη αυγή,
κάνε τη Μαίρη μου να ’ρθεί ξανά στο ϕωσ τησ μέρασ,
που απ’ την πικρή μου επέταξε για πάντοτε ψυχή!
Ω Μαίρη, αγαπημένη μου σκιά, που μου ’χεις ϕύγει!
πού είν’ της γλυκιάς σου ανάπαψης η θέση η απαλή;
προσέχεις την αγάπη σου που τριγυρνά εδώ κάτου;
τάχατε ακούς τα στήθη της που σκίζουν στεναγμοί?

Την αγιασμένην ώρα αυτή, μπορώ να λησμονήσω,
να λησμονήσω το ιερό το δάσος μας μπορώ,
που εσυναντόμαστε κοντά στον Έυρ, την κάθε μέρα,
πριν τον πικρό να νοιώσουμε του έρωτα χωρισμό;
Κι ο αιώνιος χρόνος που περνά, ποτέ αυτές δε θα σβήσει
της ευτυχίας τις θύμησες απ’ τον παλιό καιρό:
στο αγκάλιασμά μας το ύστερο, τη θεϊκιά σου εικόνα ‐
αχ! λίγο το σκεϕτήκαμε στα περασμένα αυτό!

Φίλαγε ο Έυρ ϕλοισβίζοντας τη χαλικοστρωμένη
ακρογιαλιά, με τ’ άγρια τα δάση τα πυκνά·
το ολόασπρο λευκάγκαθο κι οι ευωδερές σημύδες
στο μαγικό απλωνόντανε τοπίο αγκαλιαστά.
Τα λούλουδα εξεπήδαγαν ερωτικά απ’ το χώμα,
ερωτικά ετραγούδαγαν στους κλώνους τα πουλιά ‐
ωσπού μηνούσε το ϕευγιό της ϕτερωμένης μέρας,
η δύση πέρα η λαμπερή, πολύ, πολύ γοργά.

Ακόμα η μνήμη μου ξυπνά στις θύμησες εκείνες
και θλιβερά στοχάζεται την άθλια μου ζωή!
ο χρόνος την εντύπωση γερότερη την κάνει,
καθώς σκάβουν βαθύτερα το ρέμα οι ποταμοί.
Ω Μαίρη, αγαπημένη μου σκιά, που μου ’χεις ϕύγει!
πού είν’ της γλυκιάς σου ανάπαψης η θέση η απαλή;
προσέχεις την αγάπη σου που σέρνεται εδώ κάτου;
τάχατε ακούς τα στήθη της που σκίζουν στεναγμοί?